छोरीको हत्या भएको भन्दै संलग्नलाई कारबाही होस् भन्ने उनीहरूको माग छ । तर, मुद्दाको पेसी सरेको सर्‍यै गर्दा न्याय नपाइने हो कि भन्ने आशंकामा उनीहरू छन् ।  

यो लेख आरती साहको घटनामा आघारित रही लेखिएको एक काल्पनिक संवाद हो । यस संवादका मुख्य पात्र आरती र उनका बुबा रहेका छन् । यो लेख आरतीको न्यायप्रतिको प्रतीक्षा र उनका बुबाको निर्दोष प्रश्नहरूबीच रूमल्लिएको एक संवाद हो । यो रचना बुबा र छोरीको सम्बन्धको माधुर्यता झल्काउने कथा हो । यो लेख छोरी भएकै कारण मर्नुपर्ने बेदनाको चीत्कार हो ।

आरतीसँग उनको बुबाको संवाद यसरी सुरु हुन्छ:

(सपनामै भए पनि आरतीसँग उनको बुबाको भेट भइरहन्छ । सधैँझैँ आज पनि आरती र उनका बुबाको सपनामा भेट हुन्छ । माइतीघरको चिसो सडकमा बुबाछेउ गएर आरती बस्छिन् र बुबालाई सोध्छिन् ।)

आरती : बुबा ! अब अझै कति दिन ?

बुबा : छोरी ! मसँग तिम्रा प्रश्नहरूको उत्तर छैन । बरू सक्छ्यौ भने मेरा प्रश्नहरूको उत्तर देऊ ?
 
आरती : कस्ता प्रश्नहरू बुबा ?
 
बुबा : मेरी प्यारी छोरी आरती, तिमी सदाका लागि किन निभेर गयौ ? म सम्झन्छु– तिम्रो हत्केलामा लागेको सानो चोट, त्यो सहन पनि तिमीलाई कति गाह्रो हुन्थ्यो । तिमीलाई सानो चोट लाग्दा पनि दौडेर मकहाँ आउँथ्यौँ तर आज यति धेरै यातना चुपचाप कसरी सह्यौ बेटी ? म बाँचेकै त थिएँ, मेरो सास चलेकै त थियो, तिमी फेरि मकहाँ आउन सक्थ्यौ नि ।

आरती : मेरो गल्ती के थियो थाहा छ बुबा, म ‘योनी’ बोकेर जन्मिएँ । अनि सायद, तपाईंले मसँग दाइजो पठाउँदा मेरो पछिपछि लागेर काल पनि आएको रहेछ ।

बुब :  छोरी, म कर्मले किसान हुँ, सपनाहरू पनि सानै थिए । सुक्खा रोटी नै सही, तिमीहरूको भविष्य उज्ज्वल भएको हेर्न चाहन्थेँ । तिमी त मेरो बाँच्ने आधार थियौ छोरी । यो विछोड म कसरी सहुँ ?
 
(बुबा भावुक हुँदै फेरि भन्नुहुन्छ)

बुबा : तिमीलाई गिद्धहरूले चिथोर्दा मलाई पनि दुखेको थियो । त्यहाँ तिमीले अन्तिम सास फेर्दा, यहाँ म मूर्च्छा परेको थिएँ । यति असह्य पीडा कसरी सह्यौ ? यति छोटो आयु लिएर आयौ छोरी । हेर न ! तिमीबिना मैले बाँच्न जानेको छैन । अब मलाई बाँच्न सिकाइदेऊ, हाँस्न सिकाइदेऊ । 

आरती : (बुबाको आँसु पुछ्दै) बुबा, आँसु नबगाउनुस् । गरिबहरूलाई रून पनि बन्देज छ यहाँ । हामीलाई न्यायको लामो लडाइँ लड्नु छ अझै । तपाईं यसरी टुट्नुभयो भने आमा, दाइ र बहिनीलाई कसले सम्हाल्छ ?

आरती : (केही सम्झिएजस्तै गरेर) अँ साँच्ची बुबा, आमा खोइ त ?

बुबा : तिम्रो लागि न्याय माग्दामाग्दै सडकमा लम्पसार परेर रूँदैछिन् ।

आरती : दाइ खोइ ?

बुबा : तिम्रो लागि न्याय माग्दा लागेको चोटमा मल्हम लगाउँदै छ ।

आरती : खोइ त बहिनी ?

बुबा : तिम्रो लागि न्याय माग्दा उसका शरीरमा लागेका छापहरू मेटाउँदै छे ।  
आरती : (निन्याउरो मुख लाउँदै) बुबा,  न्याय पाउन अब म कति कुरौँ ? मेरा हाड गलेर, मासु जलेर खरानी भइसक्यो । मेरो गर्भमा रहेको यो दुईमहिने भ्रूणले पनि मलाई प्रश्न गर्छ बुबा । मसँग उत्तर छैन ।
 
बुबा : छोरी ! यहाँ न्याय किनबेच हुँदो रहेछ, त्यसैले नआत्तिऊ । म न्यायको मूल्य खोज्दै छु । आफूलाई बेचेरै भए पनि म तिम्रो लागि न्याय किन्नेछु ।